Με αφορμή μια εργασία για την κρίση και χρησιμοποιώ τη λέξη αφορμή γιατί δεν χρειαζόταν να συμβεί αυτή η εργασία, για να θέλω να μιλήσω για την κρίση. Είναι κάτι το οποίο το βιώνουμε συνέχεια. Νομίζω πως πλέον είναι κομμάτι μας. Σχεδόν το έχουμε συνηθίσει. Μπορεί κάποιους η κρίση να μην τους πιάνει αλλά καταβάθως όλους τους πιάνεις. Όταν βλέπεις τα μαγαζιά να κλείνουν, όλοι να είναι στο παράπονο, οι άστεγοι να αυξάνονται και να πληθύνονται, περαστικούς στο δρόμο να παραμιλάνε και οι τσακωμοί στα μέσα μεταφοράς να γίνονται από ένα απλό καταλάθως σκούντηγμα, εκεί νιώθεις πως κάτι δεν πάει καλά, πως αυτό που βλέπεις δεν σ'αρέσει. Και εκεί είναι που βλέπεις τον τύπο που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι αν πήρε και κυκλοφόρησε σε όλους το χλιδάτο αυτοκίνητό του ή τη γκόμενα που ήθελε να κάνει επίδειξη την ακριβή της τσάντα για να δείξει ότι είναι κάποια. Και σ'αυτές τις καταστάσεις πάλι νιώθεις πως κάτι δεν πάει καλά. Δεν ξέρω αν τελικά αυτή η κρίση βάλθηκε να μας καταστρέψει! Πολλές φορές νιώθω πως ίσως μας κάνει και λίγο καλό. Ίσως μας βγάλει από εκείνο το βόλεμα, να μας ταρακουνήσει λιγάκι. Όταν τα έχεις όλα δεδομένα χωρίς να τα έχεις προσπαθήσει, πολλές φορές δεν έχεις κίνητρο να προσπαθήσεις για κάτι περισσότερο. Όταν δεν το έχεις παλέψει και το έχεις έχεις έτσι, πως να καταλάβεις την αξία του; Ίσως αυτή η κρίση μας κάνει να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι! Να μπούμε στη θέση του άλλου και να μην κάνουμε αυτά που δεν θα θέλαμε να μας κάνουν. Να βλέπουμε και λίγο πίσω από την επιφάνεια τον άνθρωπο. Σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητώ την επιφάνεια. Όλους μας προσελκύει μια όμορφη επιφάνεια, αλλά αν αυτή η επιφάνεια δεν θα μας κρατήσει πολύ, εκτός και αν η δική μας επιφάνεια είναι ρηχή. Θα πω αυτό το κοινότυπο: να απομακρυνθούμε από τα υλικά αγαθά. Ούτε και εγώ η ίδια δεν ξέρω αν το πιστεύω αλλά δεν γίνεται να εξαρτάται όλη ακεραιότητα μας αν φορέσαμε το τάδε συνολάκι ή όχι. Είναι κρίμα πολλές φορές να είμαστε τόσο αδύναμοι, λες και δεν το έχουμε νιώσει πως τελικά και αν πάρουμε αυτό που θέλουμε, πάντα κάτι άλλο θα μας λείπει και κάτι άλλο και κάτι άλλο. Ο Σόπενχάουερ το είχε πει πως: "τα υλικά αγαθά είναι σαν τη θάλασσα, όσο περισσότερο την πίνουμε τόσο περισσότερο διψάμε''. Αυτή η κρίση ίσως μας βοηθήσει να βγάλουμε έξω λίγη από τη δημιουργικότητα που κρύβουμε και να γίνουμε καλύτεροι. Δεν είναι τυχαίο που τώρα στην κρίση βλέπεις να ξεπετάγονται καταπληκτικές δημιουργικές ιδέες άξιες θαυμασμού. Βέβαια είναι εύκολο πάλι να πέσουμε στο βολικό σενάριο: ''έχει κρίση, δεν θα βρω δουλειά, γιατί να προσπαθήσω;'' και να τοποθετήσουμε τις αιτίες των δικών μας πράξεων σε εξωγενείς παράγοντες που δήθεν δεν ελέγχουμε εμείς! Πάντως καταλήγω να πιστεύω πως αυτή η κρίση εν μέρει δεν είναι και τόσο κακή!
No comments:
Post a Comment
λεμονοσχόλιο