Το άνθος του ρομάντζου πάντοτε μαραίνεται..

Έχεις σχέση και συζητάς με τις φίλες σου. Ένας διάλογος που συναντάς συχνα:

-Σου έχει πει σ'αγαπω;
-Α, εμένα μου πε
-Τι από το πρώτο μήνα
-Ναι, ναι μ'αγαπαει. Τι εσένα δεν σου 'πε;
-Οχι και είμαστε μαζί 5 μήνες, να ανησυχώ λες;

Ή μια από τις συχνές ερωτήσεις που σου κάνουν: ''Είσαι ερωτευμένη'';
Αυτές οι ατέλειωτες συζητήσεις για το τι είναι έρωτας και τι δεν είναι, για το όταν δεν είσαι ερωτευμένη είναι καλύτερα να φεύγεις, για το τι είναι αγάπη, που με το παραμικρό ενθουσιασμό πάμε και του κολλάμε δίπλα τη ταμπέλα αγάπη λες και είναι καραμελίτσα. Ε, λοιπόν για να ξεκαθαρίζουμε τα πραγματα λίγο, αγάπη και έρωτας δεν είναι το ίδιο πράγμα. Απλά έχουμε τη τάση να τα συγχέουμε, να τα μπερδεύουμε. Η πίστη του ότι όταν ερωτεύεσαι, αγαπάς είναι λανθασμένη και πολλές φορές αυτό που μοιάζει να'ναι αγάπη δεν είναι καθόλου αγάπη. Καταρχήν αγάπη είναι επέκταση του εαυτού μας και για να αγαπήσουμε κάποιον πρέπει πρώτα να έχουμε αγαπήσει τον εαυτό μας. Η αγάπη απαιτεί προσπάθεια, επεκτείνεις τα όρια σου, τα υπερβαίνεις και αυτό δεν γίνεται χωρίς προσπάθεια. Η αγάπη είναι μια πράξη θέλησης και προυποθέτει εκλογή. Διαλέγουμε και αγαπάμε. Ο έρωτας όμως είναι κάτι άλλο. Ο έρωτας συνδέεται με γενετήσια ορμή, παρακινούμαστε από σεξουαλικά κίνητρα. Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τον έρωτα είναι ότι είναι πρόσκαιρος. Άσχετα με το ποιον ερωτευόμαστε, αργά ή γρήγορα ο έρωτας σταματά αν η σχέση διαρκεί για μεγάλο διάστημα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως παύεις να αγαπάς το συγκεκριμένο πρόσωπο, απλά το άνθος του ρομάντζου πάντοτε μαραίνεται. Όταν είσαι ερωτευμένος στην ουσία γκρεμίζεις τα σύνορα σου _ενώ στην αγάπη τα επεκτείνεις_ και συγχωνεύεις τη δική σου ταυτότητα με τη δική του. Είναι ένα εκρηκτικό δόσιμο του εαυτού σου στο αγαπημένο πρόσωπο και νιώθεις πως με τον άλλον είστε ένα. Ο έρωτας όμως έρχεται και παρέρχεται και τότε είναι που αρχίζεις να βλέπεις πράγματα που δεν έβλεπες. Ελαττώματα στον άλλο που παλιά τα έβλεπες ασήμαντα και τώρα αρχίζουν να σε πειράζουν. Εκεί είναι συνήθως ή που διαλύονται οι σχέσεις ή που μπαίνουν οι βάσεις για την πραγματική αγάπη. Πόσες φορές θέλατε να χτυπήσετε το κεφάλι σας όταν σας έφυγε ο έρωτας, τον κοιτάξατε όπως πραγματικά είναι και αναρωτιόσαστε πως είναι δυνατόν να θέλατε αυτό τον άνθρωπο δίπλα σας; Είναι πολλές φορές που ερωτεύμαστε ανθρώπους με τους οποίους φανερά δεν ταιριάζουμε, ούτε καν τους εκτιμάμε και ανθρώπους που σεβόμαστε, εκτιμάμε και δεν καταφέραμε ποτέ να τους ερωτευτούμε. Βέβαια τυχαίνει το άτομο που ερωτευτήκαμε να ταιριάζει με εμάς, να το εκτιμάμε και εκεί που φεύγει ο έρωτας, η σχέση όμως συνεχίζει με τη βάση της αγάπης. Η αγάπη είναι μια αυτοδιευρυνόμενη εμπειρία, μια επέκταση του εαυτού που οδηγεί στην πνευματική καλλιέργεια του ίδιου ή του άλλου. Στον έρωτα δεν υπάρχει αυτή η συνειδητή καλλιεργούμενη πνευματική ανάπτυξη του ατόμου. Αντίθετα νιώθεις ότι έχεις φτάσει στα ύψη, ότι δεν έχεις ανάγκη να πας ψηλότερα, πως εκεί που βρίσκεσαι είναι τέλεια και πως ο άλλος είναι τέλειος και πως δεν χρήζει πνευματικής ανάπτυξης. Στην αγάπη επιλέγουμε, στον έρωτα όχι.