''Ξεσκαρτάρισμα στο παλιό δωμάτιο''

Πάνε τρία χρόνια από την αποφοίτηση της τρίτης Λυκείου. Και το δωμάτιο μου είναι όπως τότε. Δεν το έχω πειράξει, δεν έχω ασχοληθεί μαζί του. Η ζωή στο νησί είναι έντονη, η δουλειά πολλή και ο χρόνος λίγος, που καιρός να ασχοληθείς μ'αυτό το δωμάτιο. Τα τρία τελευταία καλοκαίρια ήμουν κάτι σαν επισκέπτρια σε αυτό το δωμάτιο. Τα πράγματα όλα έχουν μείνει εκεί, όπως τότε στο Λύκειο. 'Επρεπε να ξεκινήσω με το κομοδίνο. Oι κάρτες ''πόκεμον'' ξεχείλιζαν σε κάθε ράφι του κομοδίνου. Αν και ποτέ δεν έμαθα να τις παίζω, μ'άρεσε να τα βλέπω στην τηλεόραση. Κάτι σημειωματάρια, τύπου ατζέντα, ξετρύπωναν από τα συρτάρια. Πάντα μ'άρεσε να παίζω τη μεγάλη οργανωμένη κυρία. Βέβαια δεν έλειπαν τα μπλοκάκια γεμάτα στιχάκια από κάθε λογής τραγούδι και απ'ότι βλακεία κατέβαζε το μυαλό μου. Υπήρχαν γράμματα, κάρτες πολλές από φίλες που κάποιες βέβαια υπάρχουν ακόμη στη ζωή μου, κάποιες άλλες όχι. Οι καρδιές και τα ''B.F.F.E'' καταλάμβαναν το μεγαλύτερο μέρος των σελίδων. Ένα λεύκωμα, κακογραμμένο βρισκόταν στο τελευταίο ράφι, που είχε κακή κατάληξη. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν τα πήγαινα ποτέ καλά μαζί τους. Η ιστορία αυτού του λευκώματος είχε ιδιαίτερη τροπή, καθώς η δασκάλα είχε πιάσει το συμμαθητή μου να το γράφει την ώρα του μαθήματος και θεώρησε σωστό να το πάρει από μένα για να τιμωρήσει εκείνον. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν το πήρε, αλλά εγώ έπρεπε να προσποιηθώ πως το πήρε και μετά από έξι μήνες θα μπορούσα να το ξαναβγάλω στην επιφάνεια. Τώρα που το ξανασκέφτομαι: ''Τι χαζή δασκάλα''. Συνεχίζω το ξεσκαρτάρισμα. Βλέπω ότι έχω κρατήσει όλα τα βιβλία των θρησκευτικών και έχω πετάξει όλα τα υπόλοιπα. Κατά ένα περίεργο τρόπο ένιωθα πως έτσι προστατευόμουν. Συνεχίζω να κρυφογελάω. Πέφτει στα χέρια μου το ημερολόγιο μου. Ατελείωτες σελίδες για τους πλατωνικούς μου έρωτες, για κείνον που ήθελα και με πρόδωσε.. τα διαβάζω και πάλι κρυφογελάω. Μια τεράστια φωτογραφία του πρώτου μου έρωτα κρυμμένη και από κάτω τρία άλλα λευκά φύλλα, την είχα κάνει ξεπατικοτούρα τρεις φορές. Θυμάμαι πως την είχαμε κλέψει από ένα μεγάλο πίνακα με όλες τις φωτογραφίες των μαθητών, που είχε δημιουργηθεί για την αποφοιτησή τους και έλειπε μόνο η δική του. Ακόμη γελάω.. Δυστυχώς το δωμάτιο πρέπει να αδειάσει λίγο, αλλά είναι βέβαια και αυτό που σε πιάνει, η συναισθηματική τους αξία που δεν σ'αφήνει να τα αφήσεις. Συνεχίζω να κρυφογελάω...