Μαγειρική

15/11/2011

''Μια μέρα στο νοσοκομείο"







 Το ξέρω πως όταν ακούμε τη λέξη νοσοκομείο δεν μας έρχονται όμορφα πράγματα στο μυαλό.  Ο νους μας πάει συνήθως σε ασθένειες, σε ανθρώπους που υποφέρουν, στους λευκούς άχρωμους τοίχους του νοσοκομείου, στην περίεργη αυτή και γνωστή σε όλους μυρωδιά του  ή ακόμα σε άσχημες εικόνες λόγω των άθλιων συνθηκών που επικρατούν σ' αυτά. Βέβαια δεν θέλω να σας μιλήσω γι'αυτά αλλά κάτι άλλο πιο γλυκό, πιο τρυφερό που είδα εκεί. Ο  θάλαμος ήταν γεμάτος με γιαγιάκες, η καθεμία για διαφορετικούς  λόγους εκεί, η προσοχή μου όμως επικεντρώθηκε σε μια. Είχε κάτασπρο ίσιο μαλλάκι και καθόταν ήσυχη στο κρεβάτι της. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ήταν τα σουφρωμένα τα χείλη της, που έκρυβαν ένα αυστηρό και παράλληλα επιλεκτικό ύφος. Ο γιος της, την επισκεπτόταν καθημερινά αφιερώνοντας πολλές ώρες σε εκείνη. Εκείνο το πρωινό, τής είχε φέρει διαφορετικές πυτζαμούλες γιατί οι προηγούμενες δεν της άρεσαν αφού δεν είχαν τα κουμπάκια που ήθελε.! Εκείνος καλοσυνάτος μεγαλούτσικος σε ηλικία, της χαίδευε τα χεράκια  και τη κοιτούσε με στα μάτια. Εκείνη δεν μπορούσε να μιλήσει αλλά του έγνεφε με αυστηρό ύφος το κεφάλι της πότε κάτω εννοώντας ναι, πότε πάνω εννοώντας όχι. Εγώ κοιτάζοντας τους, χαμογελαστά  του είπα φαίνεται  πως πρέπει να'ταν αυστηρή μαμά στα νιάτα της και εκείνος μου είπε: ''αντιθέτως ΕΙΝΑΙ η πιο γλυκιά μαμά του κόσμου.'' Τα έλεγε αυτά και έσταζε μέλι και παράλληλα δεν είχε καθόλου εμπιστοσύνη στις νοσοκόμες. Του άρεσε να τη ταίζει μόνος του. Χρησιμοποιούσε κάτι μεγάλες σήριγγες, γεμίζοντάς τες με κρεμούλα, δίνοντας της μικρές δόσεις κρεμούλας στο στόμα της, καθώς εκείνη δεν μπορούσε να δαγκώσει. Κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσε και της σκούπιζε απαλά το στόμα. Εκείνη μετά από αρκετή ποσότητα του έγνεφε πως δεν μπορεί άλλο και εκείνος της έλεγε: '' έλα τώρα που τελειώνει, λιγάκι ακόμα, τελευταία μπουκίτσα, τη δύναμή σου θα αφήσεις;''. Η γιαγιάκα έβαζε τα δυνατά της και την κατάφερνε όλη την κρέμα. Αφού την σκούπιζε καλά με νεράκι, έβγαζε από την τσέπη του ένα χτενάκι και τις χτένιζε αργά τα μαλλιά. Η ασπρομαλλούσα γιαγιά έδειχνε να το απολαμβάνει και το βλέμμα της  χανόταν σε κόσμους μαγικούς. Όλη αυτή η σκηνή παρόλο που είχε τα αρνητικά στοιχεία του γεράσματος, δεν έχανε καθόλου την ομορφιά της γιατί έδειχνε ένα γιο να προσέχει τη μαμά του λες και ήταν το μωρό του. Αυτή η τόσο ιδιαίτερη σχέση φαίνεται να αντιστρέφεται μέσα στο χρόνο αφού ο γιος έκανε στη μαμά του αυτά που εκείνη του είχε κάνει όταν αυτός ήταν το μωρό της. Έφυγα από το νοσοκομείο έχοντας μια πολύ όμορφη εικόνα στο μυαλό μου.

4 comments:

  1. πολύ πολύ τρυφερή σκηνή μας περιγράφεις.
    είμαι σίγουρη ότι η αγάπη του γιού της την κρατά ζωντανή και καλά.
    έχεις δίκιο κάποτε στα νοσοκομεία βλέπουμε καταστάσεις και αισιόδοξες εικόνες κάτι που δεν περιμένουμε και μας ξαφνιάζει.

    ReplyDelete
  2. άλλο να σου λέω και άλλο να το βλέπεις. Δεν ξεκολούσα τα μάτια μου από πάνω τους.. Ναι όντως ομορφες ξεχωριστές σκηνές..!!!

    ReplyDelete
  3. Περιεγραψες εμενα οταν φροντιζα την γιαγια μου όταν μπηκε νοσοκομειο λίγο πριν πεθάνει!

    Αχ...τι μου θυμισες....

    :)

    Καλή εβδομαδα κοριτσακι

    ReplyDelete
  4. :( μια λυπημένη φάτσα που έχασες τη γιαγιά σου
    kai allh mia :) xaroumenh pou sou thumisa kati omorfo..

    ReplyDelete

λεμονοσχόλιο