Ο καθένας μας έχει ένα στοιχείο που τον ακολουθεί. Το δικό μου πάντως είναι η θάλασσα. Το γεγονός αυτό ίσως να οφείλεται στο ότι είμαι από νησί , στο ότι μεγάλωσα βλέποντας θάλασσα και πως έχω μοναδικές αναμνήσεις από αυτήν... Όπως και να'χει τώρα δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν.. Το παραδέχομαι πάντως πως έχω επισκεπτεί πολύ όμορφα μέρη χωρίς θάλασσα και πραγματικά έχω χαθεί στην ομορφιά τους... αλλά στο βάθος.. στην άκρη τους..πάντα αναζητάω εκείνη. Προχθές το βράδυ πήγαμε σε ένα βουνό στον Υμηττό. Είχαμε πιάτο όλη την Αθήνα..μια απέραντη θέα με εκατοντάδες φωτάκια που λαμπήριζαν...διακρίνοντας τα τεράστια κτήρια...τα πολύ δυνατά φώτα στους μεγάλους δρόμους και τα λίγα φώτα εκεί που υπήρχαν πολυκατοικίες...και στο βάθος βάθος εκεί που επικρατούσε το απόλυτο σκοτάδι εγώ φανταζόμουν πως εκεί ήταν η θάλασσα.. Αυτή η αίσθηση χάλασε πολύ γρήγορα όταν ο διπλανός μου μου είπε πως είναι βουνό... Κατευθείαν η έκφραση του προσώπου μου άλλαξε και είπα με παραπονετικό τόνο : " Μα δεν αχνοφαίνεται καν βουνό...θάλασσα είναι σίγουρα..!! Όταν βέβαια εστίασα την προσοχή μου καλύτερα...κατάλαβα πως είχε δίκιο.. Τελικά δεν έχουν άδικο που λένε πως ο καθένας μας βλέπει αυτό που θέλει...!
Ασπασια πολυ ωραιο αρθρο οπως ολα σου τα αρθρα αλλωστε και εμενα αυτο με ακολουθει νιωθω οταν ειμαι στην θαλασσα οτι ειμαι σπιτι μου, με πλυμμηριζουν θετικα συναισθηματα και απορω πως καποιοι μπορουν και μενουν τοσο μακριά απο αυτην και δεν τους απασχολει σιγουρα ο καθενας βλεπει αυτο που θελει και ειναι ωραιο που δεν θελουμε ολοι το ιδιο γιατι αλλιως η ζωη απο μια ομορφη παλλετα χρωμάτων θα ηταν ενα μονοτονο γκρι
ReplyDeleteΠολύ ωραία τα λες... Ο καθένας βλέπει αυτό που θέλει να δει.. κ ενώ πολλές φορές κοιτάμε το ίδιο πράγμα, βλέπουμε κάτι διαφορετικό, γιατί ο καθένας μας κοιτάζει με τα μάτια της ψυχής του, τα βιώματα του, αυτά που τον ακολουθούν... ;)
ReplyDelete