~Η τραγικότητα, της τραγικότητας~

        Χθες το βράδυ διάβαζα και όχι μόνο χθες αλλα γενικά τις τελευταίες δυο εβδομάδες. Άνοιξα την τηλεόραση να χαλαρώσω λιγάκι και τι είδα; Την Αθήνα να καίγεται. Ταράχτηκα λιγάκι. Εκεί που ήμουν στον κόσμο μου και σκεφτόμουν για το πως θα γράψω στο αυριανό μου μάθημα, είδα να καίγονται κτήρια, τράπεζες στην Κοραή, στη Σταδίου, στη Πανεπιστημίου και στη Χαριλάου Τρικούπη. Βασικά και που τα έβλεπα στην τηλεόραση δεν συνειδητοποιούσα την τραγικότητα της κατάστασης. Το μάθημά μου το έδωσα σήμερα και πήγα αρκετά καλά αν και δεν είναι αυτό το θέμα μας. Επισκέπτηκα το κέντρο και αυτό που αντίκρυσα δύσκολα περιγράφεται με λέξεις. Δεν πρόλαβα να βγω απ'το μετρό, να ανέβω τις σκάλες και να μην αργήσω να νιώσω αυτήν την απαίσια μυρωδιά καμμένου. Όταν βγήκα έξω, όλα ήταν σπασμένα. Σπασμένα μάρμαρα, σπασμένες τζαμαρίες. Κόσμος πάρα πολύς συγκεντρωμένος να κοιτάει τις ζημιές και να σχολιάζει. Αστυνομικοί να περιπολούν τα κατεστραμένα κτήρια και άλλοι άνθρωποι να λογομαχούν και να φωνάζουν. Όταν είδα καμμένο το Starbucks από την κορυφή ως τα νύχια στην Κοραή ήταν λες και έβλεπα σκηνές από ταινία. Πλήθος ήταν μαζεμένοι, κοιτούσαν με ανοιχτό το στόμα και έβγαζαν φωτογραφίες. Ιστορικοί κινηματογράφοι, Άστυ, Αττικόν εξίσου καμμένοι. Συγκεκριμένα  στο κτήριο του Αττικόν τρεις ηώρα το μεσημέρι δεν είχε σβήσει ακόμα η φωτιά. Και άλλα μαγαζάκια όλα καμένα με σπασμένες τζαμαρίες που σίγουρα όσα δεν κάηκαν, κλάπηκαν. Περπατούσαμε στο δρόμο και όλοι μιλούσαν για τις ζημιές, για το ποιοι φταίνε, για το ποιοι τα έκαναν, πως ο απλός πολίτης που πήγε στην πορεία δεν έφταιγε και δεν έπρεπε να χτυπηθεί με δακρυγόνα, πως οι ματάδες φταίνε, πως φταίνε οι αναρχικοί. Δεν ξέρω ποιος φταίει , τι και πως , ξέρω όμως πως σήμερα και αύριο θα μιλάμε γι αυτές τις ζημιές, θα έχουμε πάλι να στρέψουμε τις προσοχές μας κάπου. Να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος για άλλη μια φορά.